امام نقی علیه السلام
اُذْکُرْ مَصْرَعَکَ بَینَ یدَیْ اَهْلِکَ وَلا طَبِیبَ یمْنَعُکَ وَلا حَبِیبَ ینْفَعُکَ
روایت از امام نقی (ع) منقول است که فرمودند آن حالتی را که پیش روی خاندانت بر روی زمین افتاده ای به یاد آور، «وَلا طَبِیبَ یمْنَعُکَ»؛ در حالی هستی که هیچ طبیبی نمیتواند مرگ را از تو دور کند، تمام پزشکان عالم را هم بیاورند، خبری نیست و نمیتوانند هیچ کاری برایت انجام دهند و دیگر کار تمام است. «وَلا حَبِیبَ ینْفَعُکَ»؛ و هیچ دوستی هم در آن حال نمیتواند به تو سود و نفعی برساند، رفقا و آنهایی که واقعاً خیلی دوستت دارند، برای تو هیچ کاری نمیتوانند بکنند.
روایت تمام شد، حال باید چه کرد؟ چون دیگر هیچ پزشکی هم نیست که بتواند مرگ را از تو دور کند. «وَ لا حَبِیبَ ینْفَعُکَ»؛ هیچ دوستی هم نمیتواند به تو خدمتی کند و سودی برساند.
حالا آیا چیزی هست که آن موقع به درد ما بخورد و به ما حیات و زندگی ببخشد و ما را زنده کند، نه؟ من آیه قرآن میخوانم: مَنْ عَمِلَ صَالِحاً مِنْ ذَکَرٍ أَوْ اُنْثَی وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَلَنُحْیینَّهُ حَیوۀً طَیبَةً (سوره نحل آیه 97 )؛ هر کس عمل شایسته ای انجام دهد، چه مرد و چه زن درحالیکه مؤمن باشد، ما به او یک زندگی گوارا میبخشیم و زندهاش میکنیم. اما چه حیاتی؟ حَیوۀً طَیبَةً. پس آن موقع چه چیزی به درد ما میخورد؟ عمل صالح، ما را زنده میکند، امّا یک زندگی پاکیزه و گوارا.
(بحارالانوار جلد 75 صفحه 370)
به نقل از پایگاه اطلاع رسانی آیت الله مجتبی تهرانی